Rouw wordt maar al te vaak gereduceerd tot het proces na het effectieve overlijden van een dierbare. We merken dat er maatschappelijk minder aandacht is voor andere vormen van rouw en vertellen er graag wat meer over in deze blogpost.
We merken bij Konektis dat rouw vaak wordt misbegrepen.
Het is een intense emotie die gepaard gaat met gemis, alle soorten gemis en zeker niet uitsluitend met het overlijden van een dierbare.
Je kan rouwen om iets of iemand die je nooit hebt ontmoet. Denk maar aan een onvervulde kinderwens. Aan een verlangen of hoop die we moeten loslaten.
Een kind dat beseft nooit profvoetballer te zullen kunnen worden. Een relatie die stuk gaat. De aftakeling van je eigen lichaam of geest, of van iemand die je dierbaar is, waarbij je systematisch afscheid moet nemen van kleine stukjes.
We rouwen om wat geweest is, maar we rouwen ook om wat nooit (meer) kan/zal zijn.
Sommige vormen van rouw zijn existentieel. Een voorbeeld hiervan is het besef van kinderen dat ouders niet almachtig zijn en hen niet altijd kunnen beschermen. Groei je op in een warm nest met gepaste zorg? Dan is dit vaak een geleidelijk proces zonder (grote) trauma's. Als je echter tijdens je jeugd veel moet ontberen, veel tekorten ervaart, materieel en/of emotioneel, is dat een heel ander verhaal.
Het onder ogen zien van het gegeven dat deze tekorten er zijn/ zijn geweest, dat je ouder(s) je niet de zorgen hebben geboden/nu bieden die je nodig had/hebt is een vaak niet geziene of sterk onderschatte vorm van rouwen. Het is een zeer pijnlijk iets om te zien dat de mensen waarmee je onlosmakelijk verbonden bent - ze schonken je letterlijk het leven - tekort schoten. Al was het heel vaak niet intentioneel.
We weten ondertussen dat er ook zo iets is als #anticipatorischerouw en #levenderouw. We weten dat het volkomen normaal is dat je een persoon die je mist ziet, of hoort, alsof deze persoon er werkelijk is. Dit is binnen de psychiatrie een vorm van hallucinatie die expliciet als 'niet pathologisch' wordt bestempeld. We weten ondertussen ook dat er geen duidelijk te onderscheiden stadia bestaan die je doorloopt waarna het rouwproces is 'afgerond'. Er bestaat geen 'normaal'.
Daarnaast weten we ook dat rouw evolueert. Het evolueert van acute rouw naar geïntegreerde rouw. We leren datgene of diegene die we missen een nieuwe plaats te geven in ons leven. Maar soms ... word je weer overweldigd door een intens verdriet. Dat is volkomen normaal. We geven betekenis, we creëren een nieuw verhaal.
Dat willen dat met deze blogpost ook vooral aangeven! Er is geen juist of fout wanneer het gaat over rouw. Er is geen 'af', er is geen 'get over it' en er is al helemaal geen duidelijk stappenplan. Rouw kent geen deadline.
Alle mensen rouwen, het is iets universeels dat ons allen met elkaar verbindt.
Je bent niet alleen.
Werner & Cindy (Konektis)
Reactie plaatsen
Reacties